kəl

is.

1. İş heyvanı kimi istifadə edilən camışın erkəyi. Kəl arabası. – Var bu kənddə yenə elə yoxsullar; Nə cütü var, nə kotanı, nə kəli. A. S.. <Cavan oğlan> nazik gərməşov saplı şallağını tərpədib kəlləri hayladı. Ə. Vəl..

2. Əsasən dağlarda və meşələrdə yaşayan çöl heyvanı (bəzən «dağkəli» şəklində). Kəl ovuna çıxmaq. Kəl vurmaq.

3. məc. Yekə, qüvvətli, güclü, zorba adam haqqında. Kələ oxşayır. Lap kəldir.